بخدا از همه شرمنده ام میدونم که الان یکی دوسالی هست که شعر جدید نذاشتم

راستش با یه سری اتفاقات که افتاده میترسم شعرای جدیدما بزارم تو وبلاگ

ولی از اول سال دیگه شعرای جدیدما میزارم

ببخشید

خیلی ببخشید

گل و خار 

میرسید آوایی روزی از باغچه خانه ما  

آشنا بود صدا       پیش رفتم که ببینم ز کجاست  

دیدم انگار میان گل و خار؛ سخنی میگذرد   

که گل اینسان میگفت: اگر ای خار نبودی تو براین پیکر من 

ارزشم بیشتر از در می شد         که تو چون لکه ننگی بر من

من ندانم که خدا        این عذاب از چه فرستاد مرا  

هرکه می خواست زند دست نوازش به سرم تو بریدی دستش     

که کند لعن خداوند تورا   

خار بغضش ترکید    

پیکر گل همه از گریه خار؛ خیس و لرزان گردید 

گفت: گل ارزش من اینسان شد  نکند گل تو خجالت بکشی   سخنت پایان شد 

خوب دادی تو جواب همه زحمت من  

من سرا پا گوشم     باز گر هست سخن 

حال بگذار که سر بردارم        من از آن راز که بر توست جواب

روزهایی که تو آسوده شدی   شب که راحت بودی تو به آسایش خواب   

من نگهبان بودم     نکند کس برساند به تو یک زره عذاب  

من نگهبان تو بودم  هرکه آزار تو در سر می کرد  می بریدم دستش  

گر نمی بریدم          زود گلبرگ تو پرپر می کرد      

همه حرف دلت را گفتی  ولی ای گل تو اگر گل شدی و بشکفتی

ز نگهبانی شبهای من بد رو بود  

من نه منت بنهم         که خدا کرد مرا ماموری   تا کنارت باشم      

تا زمانی که خودت می خواهی         در کنار تو چو یارت باشم    

حال چون خویش مرا پس بزنی          من ز پیشت بروم  

که تو انگار نخواهی چو منی  

راستش را گویم     بغض من هم ترکید    تازه انگار دلم می فهمید    

خوار با آن همه سر سختی خویش   که ز او یاد بدی می آید     

این چنین ایثاری        این چنین قلب لطیفی دارد

ساعتی چند گذشت   کودکی آمد و چون دید گلی بی خار است

زود آنرا بشکست      و از آن باغچه او را بر داشت   

تازه من فهمیدم       که خدا از چه به گل  خار بد رو بگذاشت  

و گل باغچه خانه ما            با همه زیبایی  

        عشق از خار تنش کمتر داشت

آتش بزن

آتش بزن که باغ مرا برگ و بار نیست

                                  فرقی میان فصل خزان و بهار نیست

سهم تو روزهای خوشی بود و سهم من

                                 جز یک دل شکسته از این روزگار نیست

فرقی میان بود و نبودت نمیکند

                                 وقتی کسی برای تو در انتظار نیست

آزادی و قفس همه یک رنگ میشود

                                  وقتی بهار رفته و گلشن به کار نیست

جز سازشی به زور نیاید مرا به کار

                                وقتی زمانه با دل ما سازگار نیست

ای نوگلان که خوش به همین چند روزه اید

                               هرگز بهار گلشن تان ماندگار نیست

باید سکوت کرد میان نگفته ها

                                 آنجا که دردهای دلت در شمار نیست

باید نوشت بر در گلزار روزگار

                          این باغ را خبر ز نسیم بهار نیست

                               بهانه

دوبـاره آتـش عـشقـت زبـانـه میـگیـرد

                             دلم دوباره برایـت بهانـه میگـیـرد

درخت عشق تو با شعله جدایی سوخت

                             و آتـشـش همـه آشـیـانـه مـیگـیــرد

کجـا بـه دسـت زمـان هـیـزم تـری دادم

                             که انتـقام چنـیـنم زمـانـه مـیـگیــرد

ز آتــش پـر پـــروانـــه هـا نـفـهــمیــدم

                             شبی جهان پر من را نشانه میگـیرد

هر آنچه خانه دل را مـزیّـن اسـت به او

                             به زور دست زمانه ز خانه میگیرد

تو آب رفته ز جویی که بر نمـی گــردد

                             دلم چقـدر بـرایـت بهـانه مـیـگــیـرد

ببخشید یه مدت نبودم

دیگه هر هفته یا هر ماه بروز رسانی میکنم

وداع

روز وداع من و تو باران گرفته بود

                                  بغضی ز مه ، گلوی خیابان گرفته بود

لیلی دوباره رسم وفا را زیاد برد

                                   مجنون دوباره راه بیابان گرفته بود

انگار آسمان زغمم آه میکشید

                                 آن لحظه وداع که طوفان گرفته بود

فصل بهار بو.د و خزان بهار من

                                 آن عشق گرم بوی زمستان گرفته بود

هر قصه ای شروع شود با یکی نبود

                                 آن قصه با نبود تو پایان گرفته بود

باران به شیشه میزد و آواز رعد و برق

                                 انگار آسمان غم هجران گرفته بود

شاید که گریه بود نه باران ؛به چشم من

                               روز وداع من و تو باران گرفته بود

                           اسب بی سوار   

ای اسب بی سوار از اینجا گذر نکن

                             با خون یال خویش غـمی بیشــتر نکن

بگذار این امید بمانـد بــه کــودکــان

                             بر کودکان حکایت مرگ پـــدر نـکــن

از خیمه ها که میگذری شیهه ای نکش

                             این زخم تازه را به کسی تازه تر نکن

زینب امید داده بــه طــفلان بــی پــدر

                             با آمـدن نـصـیحـت او بـــی اثـــر نکن

دانم که شیهه های تو از زور غصه هاست

                             این بغض را بخور و یتیمان خبر نکـن

بر خود ببال چونکه سوار تو مــرد بود

                             فکر شکست لشگر مردان به سـر نـکن

از من شنو کـه گــریـه امانم نــمــیدهــد

                             با کوفیان مشین و به جایـی سـفر نکـن

این انتظار تلخ به از نـاامــیــدی اســت

                             ای اسب بی سوار از اینـجا گــذر نکن

       دوست داشتنی

ای گل که زنبور عسلها دوستت دارند

      ای آتشی که این بغلها دوستت دارند

یک بار رفتی از در بت خانه بگذشتی

 حالا دگر لات و هبل ها دوستت دارند

دربا تو بودن قیمت ما درج میگردد

     ای کیمیا کل بدلها دوستت دارند

هرگز جوابی بر معمایت نمی یابم

          انگار حتی راه حلها دوستت دارند

ما با دغل بازی به عشقت باز میبازیم

        با باختن هم این دغلها دوستت دارند

ترسم که این منظومه شمسی بهم ریزد

          زیرا که خورشید و زحلها دوستت دارند

چون لرزشی هستی که ویران میکنی هر چیز

         این قلبها روی گسلها دوستت دارند

یکبار از عشق تو گفتم در غزل حالا

              دیگر ردیف این غزلها دوستت دارند