بهانه

دوبـاره آتـش عـشقـت زبـانـه میـگیـرد

                             دلم دوباره برایـت بهانـه میگـیـرد

درخت عشق تو با شعله جدایی سوخت

                             و آتـشـش همـه آشـیـانـه مـیگـیــرد

کجـا بـه دسـت زمـان هـیـزم تـری دادم

                             که انتـقام چنـیـنم زمـانـه مـیـگیــرد

ز آتــش پـر پـــروانـــه هـا نـفـهــمیــدم

                             شبی جهان پر من را نشانه میگـیرد

هر آنچه خانه دل را مـزیّـن اسـت به او

                             به زور دست زمانه ز خانه میگیرد

تو آب رفته ز جویی که بر نمـی گــردد

                             دلم چقـدر بـرایـت بهـانه مـیـگــیـرد