گل و خار 

میرسید آوایی روزی از باغچه خانه ما  

آشنا بود صدا       پیش رفتم که ببینم ز کجاست  

دیدم انگار میان گل و خار؛ سخنی میگذرد   

که گل اینسان میگفت: اگر ای خار نبودی تو براین پیکر من 

ارزشم بیشتر از در می شد         که تو چون لکه ننگی بر من

من ندانم که خدا        این عذاب از چه فرستاد مرا  

هرکه می خواست زند دست نوازش به سرم تو بریدی دستش     

که کند لعن خداوند تورا   

خار بغضش ترکید    

پیکر گل همه از گریه خار؛ خیس و لرزان گردید 

گفت: گل ارزش من اینسان شد  نکند گل تو خجالت بکشی   سخنت پایان شد 

خوب دادی تو جواب همه زحمت من  

من سرا پا گوشم     باز گر هست سخن 

حال بگذار که سر بردارم        من از آن راز که بر توست جواب

روزهایی که تو آسوده شدی   شب که راحت بودی تو به آسایش خواب   

من نگهبان بودم     نکند کس برساند به تو یک زره عذاب  

من نگهبان تو بودم  هرکه آزار تو در سر می کرد  می بریدم دستش  

گر نمی بریدم          زود گلبرگ تو پرپر می کرد      

همه حرف دلت را گفتی  ولی ای گل تو اگر گل شدی و بشکفتی

ز نگهبانی شبهای من بد رو بود  

من نه منت بنهم         که خدا کرد مرا ماموری   تا کنارت باشم      

تا زمانی که خودت می خواهی         در کنار تو چو یارت باشم    

حال چون خویش مرا پس بزنی          من ز پیشت بروم  

که تو انگار نخواهی چو منی  

راستش را گویم     بغض من هم ترکید    تازه انگار دلم می فهمید    

خوار با آن همه سر سختی خویش   که ز او یاد بدی می آید     

این چنین ایثاری        این چنین قلب لطیفی دارد

ساعتی چند گذشت   کودکی آمد و چون دید گلی بی خار است

زود آنرا بشکست      و از آن باغچه او را بر داشت   

تازه من فهمیدم       که خدا از چه به گل  خار بد رو بگذاشت  

و گل باغچه خانه ما            با همه زیبایی  

        عشق از خار تنش کمتر داشت